Boerenbruidspaar 2026 Sjefke van den Oost & Miepke De l’âne

In de wijk Strijp, vlak bij de gloeiende lampenfabriek van Philips, woonde Sjefke van den Oost , een jongeman met een hart van goud en een diepe liefde voor alles wat met de Philips Sport Vereeniging te maken had. Zijn vader, Franske van den Oost , werkte al zijn hele leven bij Philips en had zijn vrouw Marie van Tongelre ontmoet tijdens een wedstrijd van de sport Vereeniging in het Philips Stadion. Marie was daar als vrijwilligster en Franske was voor zijn werk uitgenodigd. Het was liefde op het eerste gezicht en die liefde voor de club hadden ze doorgegeven aan hun zoon. Sjefke ging dan ook al sinds hij kon lopen met zijn vader mee naar het voetbal.

Aan de andere kant van de stad, in Stratum, was de wereld van Miepke De l’âne gevuld met het geluid van ezels. Haar moeder, Nelske De l’âne, was de trotse eigenaresse van een ezelboerderij, die oorspronkelijk was opgericht door Miepkes ‘oma’ Beb De l’âne. Oma Beb had een bijzondere hobby: ze breide de warmste sjaals van de vacht van haar ezels. Miepke was als baby te vondeling gelegd bij de boerderij en was liefdevol opgevoed door Nelske en Beb. Terwijl Nelske voor de ezels zorgde, nam Beb de rol van oma en opvoeder op haar. Miepke’s beste vriendin en buurvrouw, Truuske van Hier Neffe, was altijd in de buurt, of ze nu Miepke hielp met het verzorgen van de ezels of gewoon gezellig kletste over alles en nog wat.

Op een koude zaterdag, na een overwinning van de Philips Sport Vereeniging, belde Sjefkes beste vriend Piet Scheut hem op. Piet had een verdwaalde ezel gevonden in de buurt van het stadion en had geen idee wat hij ermee aan moest. Sjefke, die zich de ezelboerderij van Miepke herinnerde, stelde voor om het beestje daarheen te brengen.

En zo geschiedde. Bij de ezelboerderij stonden ze opeens oog in oog. Sjefke, met zijn Philips Sport Vereeniging-sjaal nog om zijn nek, en Miepke, met een zacht kleedje voor de ezel. Het was een ontmoeting die zo uit een amerikaanse tekenfilm kon komen: hun blikken ontmoetten elkaar en de vonk sloeg over. Vanaf dat moment waren Sjefke en Miepke onafscheidelijk. Ze ontdekten hun gedeelde liefde voor de stad, het boerenleven en de Brabantse gezelligheid.

Na een tijdje wist Sjefke het zeker: hij wilde de rest van zijn leven met Miepke delen. Hij knielde, niet bij de boerderij, maar bij het Philips Stadion, waar hun families elkaar hadden leren kennen.

Met Piet Scheut als zijn getuige en Truuske als die van Miepke, besloten ze te gaan trouwen. Hun liefde was zo sterk als een stalen ploeg en zo warm als de gloed van de lampen van Philips.

• Facebook
• Instagram

Gedicht: Boerenbruiloft

Un Brabants boerenmeidje m heur knul,
zomr veur de flauwe kul,
beginne zo ergens in ’t joar,
m te zegge: ‘Wij houwe van mekoar’.
Om m Carnaval, as onderdeel van ’t leve
elkoar op de mert ’t Ja-woord te geve.
Moar veur dat ‘r inne ’t jawoord gift,
hebbe wij m z’n alle al veul belift.
Uurst goan die twee verlove
en mekoar van alles belove.
Dan krijgde ’t antekene van ’t poar.
D doen ze ok wr elluk joar.
En veur hun goei fatsoen,
moete ze d bij ‘den Uurste Burger
van Ouw Eindhoven’ doen.
Op dinsdag van ’t Carnaval is’t dan zo wijt,
dan trouwt d mnneke m z’n meid.
M met d’n boerenoptocht deur ’t Lampegat
noar ’t centrum van de stad.
Doar wrre ze dan onomwonden,
deur den Burger en ’t Pastorke in de onecht verbonden.
‘I Is allemoal onzin w ge kunt beleve,
toch is ’t nu wezelijk onderdeel van ’t normale leve.

De Boerenbruiloft in Eindhoven is in 1971 geïntroduceerd door de carnavalsvereniging “De Lichtstadnarren” toen met als voorzitter de heer A. v. Doren. De grote initiatiefnemer was Chris Baats, hij is overleden 23 maart 1994. Later is het evenement overgenomen door de Federatie Eindhovens Carnaval (F.E.C.) en is door de gemeente Eindhoven uitgeroepen tot STADSEVENEMENT. De organisatie van de Boerenbruiloft is in handen van de Commissie Boerenbruiloft.

Chris Baats